A continuación transcribo lo que dije en la misa que se ofreció a Maricarmen el pasado día 16 de junio.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Queremos aprovechar la oportunidad para decir unas palabras y hoy que estamos reunidos aquí con el propósito de ofrecer una misa a Maricarmen es el mejor momento.
Por mi parte, también quiero compensar a mi familia y a todos los me han tenido a su lado durante este último año, porque en ocasiones no he estado muy comunicativo. Dicen que son consecuencias del duelo.
Ha sido muy duro para todos los que tuvimos la suerte de compartir “el tren de la vida” con ella, perderla de esa forma. Tan pronto, sin avisar, sin poder despedirse; “de esa forma”.
Como no hay dolor que no traiga una bendición, nosotros también la hemos tenido.
Hemos tenido la bendición de poder contar con personas maravillosas, apoyándonos en nuestro duelo.
Ha sido todo un descubrimiento el haber podido comprobar cómo ha aflorado a nuestro alrededor lo mejor de unas personas, que antes, habían pasado casi desapercibidas o no las conocíamos. Gracias Ana, Cristian, Sole… y a todos por estar aquí.
Damos también las gracias porque nosotros hemos sido bendecidos por lo que hemos aprendido.
- Hemos aprendido que existen muchos sentimientos innombrables que desconocíamos.
- Hemos aprendido a no tener miedo a la muerte ya que al menos una sonrisa estará dándonos la bienvenida cuando llegue nuestra hora.
- Hemos aprendido que alguien no muere realmente mientras haya gente que la recuerde.
De lo que hemos aprendido nos ha servido para fundar el primer grupo de ayuda al duelo en Castellón. Gracias sobre todo al empuje de Lourdes, su hermana mayor.
Maricarmen nos ha dejado un gran legado.
A pesar del dolor y de una primera etapa de sentimientos negativos y confusos, ahora la recordamos viviendo en un mundo feliz.
También soñamos con ella, como su hermana mayor, cuando la semana pasada, en un sueño le dijo que ahora está cuidando niños. Que volverá para contarnos más cosas.
¿Qué mejor labor puede estar haciendo ahora, cuando en vida era lo que más le gustaba? ¡Cuidar a los más desprotegidos!
A personas como Joaquín del Cau, que está convencido que Maricarmen está ahora con “Machín”, en el cielo, cuidando angelitos.
Voy a leer una pequeña poesía de Pablo Neruda, su poeta, sin duda. Su titulo es “Queda Prohibido”
---------------------------------------------------------------------------
Queda prohibido llorar sin aprender,
levantarte un día sin saber qué hacer,
tener miedo a tus recuerdos…
--------
Queda prohibido no sonreír a los problemas,
no luchar por lo que quieres,
abandonarlo todo por miedo,
no convertir en realidad tus sueños…
--------
Queda prohibido no intentar comprender a las personas,
pensar que sus vidas valen menos que la tuya,
no saber que cada uno tiene su camino y su dicha…
--------
Queda prohibido no crear tu historia,
no tener un momento para la gente que te necesita,
no comprender que lo que la vida te da,
también te lo quita…
--------
Queda prohibido no buscar tu felicidad,
no vivir tu vida con una actitud positiva,
no pensar en que podemos ser mejores,
no sentir que, sin ti, este mundo no sería igual.
-----------------------------------------------------------------------
Para terminar voy a recitar la plegaria que escribimos para ella y que tiene grabada en el lugar donde guardamos sus cenizas:
“Et desitgem que el vent estiga sempre darrere de tu,
que la pluja caiga suau sobre la terra que et rodeja,
que el sol, quan isca, t'acaricie como ho féiem nosaltres.
I, fins que ens tornen a trobar,
que Déu et sostinga en la seua mà,
perquè des d'allí li demanes que ens ajude a viure sense el teu somriure.”
---------------------------------------------
Gracies a tots per estar ací.
Martín Pascual - 16/06/2009
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada